Για καλύτερη ανάγνωση του εγγράφου κάντε κλικ πάνω στην εικόνα
Απόσπασμα από έγγραφο, που αν και δημόσιο, εντούτοις είναι ακατάληπτο από το δικαστήριο λόγω των συντομογραφιών του, για τις οποίες, όμως , το δικαστήριο, εντελώς παράδοξα, δεν χρησιμοποιεί κανένα από τα δικονομικά μέσα , που του παρέχει ο Κώδικας Διοικητικής Δικονομίας, έτσι ώστε να πληροφορηθεί το νόημά τους και έτσι να κατανοήσει το περιεχόμενο του εγγράφου αυτού- Το απόσπασμα αυτό και ΕΔΩ |
Το ΠΔ 166/2003 (περί των λόγων , για τους οποίους τέθηκε σε ισχύ και την έναντί του εχθρότητα του κράτους και κάποιων εφαρμοστών του δικαίου, γίνεται αναφορά στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση) προβλέπει , στο άρθρο 4 παρ. 1 περ. α' έως δ' , ότι εφόσον από τον νόμο ή την σύμβαση, προβλέπεται διαδικασία αποδοχής ή ελέγχου για την επαλήθευση της αντιστοιχίας συμφωνημένων και παραλαμβανομένων αγαθών ή υπηρεσιών και η σύμβαση γίνεται από δημόσια επιχείρηση (δηλαδή ΝΠΔΔ ή και υπηρεσία του δημοσίου) , τότε η τοκοφορία αρχίζει εξήντα (60) ημέρες από την παραλαβή των αγαθών ή των υπηρεσιών.
Σημειωτέον ότι κάποιες δικαστικές αποφάσεις έχουν κρίνει ότι η εφαρμογή της παραπάνω διάταξης οδηγεί σε ευθεία αντίθεση με την καλή πίστη και τα συναλλακτικά χρηστά ήθη (άρθρο 288 ΑΚ) καθότι από άσχετες με τον πωλητή διατυπώσεις, η τήρηση των οποίων δεν αφορά τις συναλλαγές, αλλά εξυπηρετεί μόνον εσωτερικούς δημοσιονομικούς σκοπούς του ελληνικού δημοσίου και εν τέλει εξαρτάται εξ ολοκλήρου από την βούληση του αγοραστή Νοσοκομείου (δηλαδή από την τυπική παραλαβή του πωληθέντος υλικού με τη διαδικασία που περιγράφεται στις διατάξεις, που στην μεθεπόμενη παράγραφο θα αναφερθούν ), θα καθοριζόταν αν αυτός τελικά οφείλει να καταβάλει στον πωλητή το τίμημα για το αντικείμενο της πώλησης , το οποίο ουσιαστικά παρέλαβε (Πολ.Πρωτ. Θεσσαλονίκης 11929/2011 ).
Όμως, ας μην σταθούμε , στο παρόν κείμενο, στο ότι η εφαρμογή της παραπάνω διάταξης αντιβαίνει στην διάταξη του άρθρου 288 ΑΚ.
Όμως, ας μην σταθούμε , στο παρόν κείμενο, στο ότι η εφαρμογή της παραπάνω διάταξης αντιβαίνει στην διάταξη του άρθρου 288 ΑΚ.
Η παραπάνω διαδικασία παραλαβής , καθ' όσον αφορά τα δημόσια νοσοκομεία, είναι η διαδικασία του άρθρου 9 του ΠΔ 108/1993, το οποίο ορίζει ότι "Οι προμήθειες του Φαρμακευτικού και Λοιπού Υλικού γίνονται με γραπτές ή τηλεφωνικές παραγγελίες, σύμφωνα με τη συνταγογραφία και τις ανάγκες του νοσοκομείου και με τις ισχύουσες διατάξεις περί Κρατικών Προμηθειών , οι δε παραλαβές γίνονται από την Τριμελή Επιτροπή , η οποία συγκροτείται σύμφωνα με το εδάφιο γ της παραγρ. 2 του άρθορυ 10 του παρόντος π.δ., η οποία συντάσσει το Πρωτόκολλο Παραλαβής και το Δελτίο Εισαγωγής όπως προβλέπεται από τους Οικονομικούς και Διαχειριστικού Κανόνες των Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων".
Μία τέτοια περίπτωση, λοιπόν, απασχόλησε το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών, που εξέδωσε την παρακάτω υπ' αριθμό 1479/2014 απόφαση.
Στην συγκεκριμένη δίκη, λοιπόν, η ενάγουσα εταιρεία, εις απόδειξη του ότι είχε λάβει χώρα η διαδικασία παραλαβής των επιδίκων αγαθών, που είχε πωλήσει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, σύμφωνα με την προαναφερθείσα διαδικασία, δηλαδή από Επιτροπή Παραλαβής, που σχετικά συνέταξε πρωτόκολλα παραλαβής, προσκόμισε το από το εναγόμενο νοσοκομείο εκδοθέν έγγραφο , ενδεικτική σελίδα του οποίου παρατίθεται στη αρχή (και υπάρχει και ΕΔΩ) , όπου σε μία στήλη , με τον τίτλο "ΑΡΙΘΜ. & ΗΜ.ΠΑΡ/ΚΟΥ", παρατίθενται οι αριθμοί των επιδίκων τιμολογία και η ημερομηνία έκδοσής τους , σε μία στήλη , με την επικεφαλίδα "ΑΡ.ΠΡΩΤ." παρατίθενται αριθμοί , μπροστά από τους οποίους υπάρχει το γράμμα Ζ και κάθετος (/) (π.χ. "Ζ/2332") και σε μία στήλη , με την επικεφαλίδα "ΗΜ.ΠΑΡΑΛΑΒ", παρατίθενται ημερομηνίες, οι οποίες σημειωτέον είτε συμπίπτουν με τις ημερομηνίες έκδοσης των επιδίκων τιμολογίων ή απέχουν ελάχιστα απ' αυτές κατά μία ή δύο ημέρες.
Ενώ λοιπόν θα πίστευε κανείς ότι με το παραπάνω δημόσιο έγγραφο πλήρως αποδείχθηκε ότι το εναγόμενο νοσοκομείο παρέλαβε τα επίδικα αγαθά, κατά την προβλεπόμενη από το άρθρου 9 του ΠΔ 108/1993 διαδικασία (δηλαδή με ποιοτική και ποσοτική παραλαβή από την Επιτροπή Παραλαβής) , εντούτοις το δικαστήριο έκρινε ότι δεν αποδείχθηκε το γεγονός αυτό , γιατί , κατά το δικαστήριο, η συντομογραφία "ΑΡ.ΠΡΩΤ." σε στήλη, στην οποία παρατίθεντο αριθμοί , δεν αποδεικνύεται ότι αναφέρεται σε αριθμούς των πρωτοκόλλων παραλαβής των επιδίκων αγαθών από την Επιτροπή Παραλαβής , όπως η ενάγουσα ισχυρίστηκε (χωρίς βέβαια να εξηγεί το δικαστήριο σε τι άλλο μπορεί να αναφέρεται η συντομογραφία αυτή ) και με την συντομογραφία "ΗΜ.ΠΑΡΑΛΑΒ" , στην οποία παρατίθενται ημερομηνίες, δεν αποδεικνύεται ότι αναφέρεται στην ημερομηνία παραλαβής των παραπάνω αγαθών από την Επιτροπή Παραλαβής !!!, αν και πάλι το δικαστήριο δεν εξηγεί σε τι μπορεί να αναφέρεται η εν λόγω συντομογραφία.
Ας υποθέσουμε , όμως, ότι είναι τα πράγματα έτσι, αν και το συγκεκριμένο έγγραφο προφανώς συντάχθηκε με βάση την φόρμα, πάνω στην οποία επίσης προφανώς έχουν εκδοθεί πάμπολλα τέτοια έγγραφα και είναι τουλάχιστον παράδοξο οι δικαστές να μην είναι εξοικειωμένοι με την κατανόηση του περιεχομένου τέτοιου είδους εγγράφων.
Όμως, κι αν ακόμη γίνει δεκτή η παραπάνω υπόθεση, εύλογα αναρωτιέται κάποιος: το δικαστήριο δεν όφειλε να εξαντλήσει τα στην διάθεσή του ευρισκόμενα δικονομικά μέσα , για να διαπιστώσει το περιεχόμενο του συγκεκριμένου εγγράφου, η γνησιότητα του οποίου δεν αμφισβητήθηκε και το οποίο σαφώς αναφερόταν στην επίδικη υπόθεση έστω και ατελώς , ως προς την κατανόηση του περιεχομένου του (κατά το δικαστήριο βέβαια και όχι για τον μέσο άνθρωπο και ιδίως για τον συντάκτη του);
Και ποιά ήταν τα δικονομικά αυτά μέσα;
Και ποιά ήταν τα δικονομικά αυτά μέσα;
Τα δικονομικά αυτά μέσα, τα οποία είχε στην διάθεσή του το δικαστήριο, ήταν πολλά , αλλά το δικαστήριο παραδόξως τα αγνόησε , ενώ ένα από αυτά , που του προτάθηκε από την ενάγουσα, το απέρριψε , με καθόλου πειστική αιτιολογία.
Συγκεκριμένα:
Παρ' όλα αυτά στην συγκεκριμένη περίπτωση το δικαστήριο, αν και το ίδιο , μάλλον αδικαιολόγητα, διαπίστωσε κενό στην αποδεικτική διαδικασία, συνιστάμενη στην αδυναμία του να κατανοήσει το περιεχόμενο ενός δημοσίου εγγράφου !!!, ούτε που σκέφτηκε να διατάξει την συμπλήρωση των αποδείξεων.
Παρ' όλη την δυνατότητα , που είχε το δικαστήριο στην συγκεκριμένη υπόθεση , δεν έπραξε ούτε και αυτό !!!
Εν προκειμένω, δηλαδή, το δικαστήριο είχε την δυνατότητα, εφαρμόζοντας αναλόγως την παραπάνω διάταξη, να απευθυνθεί στον υπάλληλο ή την υπηρεσία, που εξέδωσε το εν λόγω έγγραφο και πολύ απλά να τους ρωτήσει ποιο είναι το νόημα των παραπάνω συντομογραφιών , κάτι που το δικαστήριο και πάλι , παρέλειψε να πράξει !!!
Έτσι, λοιπόν, το δικαστήριο εμφανίζεται να κλείνει τα μάτια του σε ένα έγγραφο , το οποίο αν και δημόσιο και προερχόμενο από το εναγόμενο , το δικαστήριο δηλώνει μη δυνάμενο να εκτιμήσει το περιεχόμενό του !!!, χωρίς όμως ταυτόχρονα να καταφύγει σε κάποιο από τα πολυάριθμα μέσα , που ο νόμος του παρέχει, για να διευκρινίσει το περιεχόμενο αυτού του εγγράφου.
Και έτσι απορρίπτει την αγωγή , ως προς το αίτημα της να επιδικαστούν τόκοι από την παρέλευση εξήντα ημερών από την έκδοση των πρωτοκόλλων παραλαβής!!!
Πιστεύει, όμως , κάποιος , έστω και ένας, ότι εάν ο διάδικος , που είχε προσκομίσει το εν λόγω έγγραφο , ήταν το δημόσιο ή ΝΠΔΔ και η απόδειξη των ισχυρισμών του εξαρτιόνταν από το έγγραφο αυτό, το δικαστήριο δεν θα είχε προσφύγει σε κάποια από τα παραπάνω δικονομικά μέσα, για να εξασφαλιστεί η απόδειξη των ισχυρισμών του δημοσίου ή του ΝΠΔΔ;
Πιστεύει κάτι τέτοιο έστω και ένας;
Επειδή όμως, σε κάθε περίπτωση, οι πιο πολλοί δεν θα το πιστέψουν, αυτό σημαίνει ότι η παραπάνω απόφαση κλονίζει την πίστη των πολιτών στην αμεροληψία των διοικητικών δικαστηρίων, όταν διάδικος είναι το δημόσιο, δηλαδή το κράτος, κλάδος του οποίου- μην το ξεχνάμε- αποτελεί η Δικαιοσύνη.
Παρακάτω παρατίθεται ολόκληρη η υπ' αριθμό 1479/2014 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, ως ένα μικρό δείγμα του ότι ένα δικαστήριο, με αφορμή την εφαρμογή του ΠΔ 166/2003 , χάνει τον δρόμο προς την εφαρμογή του νόμου και την αλήθεια , γιατί δεν κάνει χρήση κανενός από τα δικονομικά μέσα, που του παρέχει ο νόμος, για την ανεύρεση αυτής της αλήθειας.
Αριθμός Απόφασης 1479/2014- Σύμφωνα με το άρθρο 151 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας το δικαστήριο μπορεί και αυτεπαγγέλτως να διατάζει την συμπλήρωση των αποδείξεων με κάθε πρόσφορο κατά την κρίση του αποδεικτικό μέσο.
Παρ' όλα αυτά στην συγκεκριμένη περίπτωση το δικαστήριο, αν και το ίδιο , μάλλον αδικαιολόγητα, διαπίστωσε κενό στην αποδεικτική διαδικασία, συνιστάμενη στην αδυναμία του να κατανοήσει το περιεχόμενο ενός δημοσίου εγγράφου !!!, ούτε που σκέφτηκε να διατάξει την συμπλήρωση των αποδείξεων.
- Παραπέρα, σύμφωνα με το άρθρο 155 παρ. του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, το δικαστήριο, με απόφασή του μπορεί, και αυτεπαγγέλτως, να ζητά από κάθε δημόσια , δημοτική ή κοινοτική αρχή καθώς και από κάθε νομικό ή φυσικό πρόσωπο, πληροφορίες και στοιχεία χρήσιμα για την διάγνωση της υπόθεσης και εν προκειμένω το δικαστήριο μπορούσε πολύ απλά να ζητήσει από την υπηρεσία , που εξέδωσε το προσκομισθέν από την ενάγουσα έγγραφο, να διευκρινίσει το αναλυτικό περιεχόμενο των συντομογραφιών, που το δικαστήριο έκρινε ότι δεν μπορούσε να κατανοήσει.
Παρ' όλη την δυνατότητα , που είχε το δικαστήριο στην συγκεκριμένη υπόθεση , δεν έπραξε ούτε και αυτό !!!
- Επιπροσθέτως , το άρθρο 175 παρ. 2 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας ορίζει ότι όταν αμφισβητείται το περιεχόμενο ιδιωτικού εγγράφου , το δικαστήριο αποφαίνεται παρεμπιπτόντως γι' αυτό , κατά την κρίση του , την οποία συνάγει εκ των ενόντων, με βάση πληροφορίες και εξηγήσεις που μπορεί να ζητήσει από τον φερόμενο ως συντάκτη του εγγράφου.
Εν προκειμένω, δηλαδή, το δικαστήριο είχε την δυνατότητα, εφαρμόζοντας αναλόγως την παραπάνω διάταξη, να απευθυνθεί στον υπάλληλο ή την υπηρεσία, που εξέδωσε το εν λόγω έγγραφο και πολύ απλά να τους ρωτήσει ποιο είναι το νόημα των παραπάνω συντομογραφιών , κάτι που το δικαστήριο και πάλι , παρέλειψε να πράξει !!!
- Επίσης , από το άρθρο 178 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας το δικαστήριο, εφόσον έκρινε ότι δεν μπορεί να σχηματίσει κρίση ως προς το περιεχόμενο ενός μη αμφισβητούμενης γνησιότητας δημοσίου εγγράφου, που μάλιστα προέρχεται από το εναγόμενο ΝΠΔΔ , θα μπορούσε αυτεπαγγέλτως, με απόφασή του, να ζητήσει εξηγήσεις από το εναγόμενο νομικό πρόσωπο , για να διευκρινίσει το περιεχόμενο του εγγράφου αυτού , κάτι το οποίο και πάλι το δικαστήριο, αν και μπορούσε να πράξει , το παρέλειψε.
- Τέλος, σύμφωνα με το άρθρο 174 παρ. 1 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας το δικαστήριο μπορούσε να διατάξει την επίδειξη των πρωτοκόλλων παραλαβής, που με τον αριθμό τους ανέφερε προς αυτό η ενάγουσα , πλην όμως ούτε και αυτό έπραξε και μάλιστα απέρριψε το σχετικό αίτημα της ενάγουσας με το επιχείρημα ότι η ενάγουσα δεν προσκόμισε κάποιο στοιχείο από το οποίο να προκύπτει άρνηση του εναγομένου νοσοκομείου για την χορήγηση σε αυτή αντιγράφου τω εν λόγω πρωτοκόλλων παραλαβής , είναι δε προφανές ότι το επιχείρημα αυτό έχει την αξία σοφιστείας, διότι η διάταξη του άρθρου 174 παρ. 1 του ΚΔΔ δεν θέτει, ως προϋπόθεση για την εφαρμογή της , την προηγούμενη άρνηση του διαδίκου να χορηγήσει στον αντίδικο το αντίγραφο κάποιου εγγράφου, πέραν του ότι είναι γνωστό σε όλους ότι πολλά νοσοκομεία δεν παραδίδουν στους προμηθευτές αντίγραφα των πρωτοκόλλων παραλαβής, τις περισσότερες φορές λόγω οργανωτικής αδυναμίας, γι' αυτό και χορηγούν έγγραφα του είδους, που προσκομίστηκε στο δικαστήριο και το δικαστήριο έκρινε ανεπαρκές.
Έτσι, λοιπόν, το δικαστήριο εμφανίζεται να κλείνει τα μάτια του σε ένα έγγραφο , το οποίο αν και δημόσιο και προερχόμενο από το εναγόμενο , το δικαστήριο δηλώνει μη δυνάμενο να εκτιμήσει το περιεχόμενό του !!!, χωρίς όμως ταυτόχρονα να καταφύγει σε κάποιο από τα πολυάριθμα μέσα , που ο νόμος του παρέχει, για να διευκρινίσει το περιεχόμενο αυτού του εγγράφου.
Και έτσι απορρίπτει την αγωγή , ως προς το αίτημα της να επιδικαστούν τόκοι από την παρέλευση εξήντα ημερών από την έκδοση των πρωτοκόλλων παραλαβής!!!
Πιστεύει, όμως , κάποιος , έστω και ένας, ότι εάν ο διάδικος , που είχε προσκομίσει το εν λόγω έγγραφο , ήταν το δημόσιο ή ΝΠΔΔ και η απόδειξη των ισχυρισμών του εξαρτιόνταν από το έγγραφο αυτό, το δικαστήριο δεν θα είχε προσφύγει σε κάποια από τα παραπάνω δικονομικά μέσα, για να εξασφαλιστεί η απόδειξη των ισχυρισμών του δημοσίου ή του ΝΠΔΔ;
Πιστεύει κάτι τέτοιο έστω και ένας;
Επειδή όμως, σε κάθε περίπτωση, οι πιο πολλοί δεν θα το πιστέψουν, αυτό σημαίνει ότι η παραπάνω απόφαση κλονίζει την πίστη των πολιτών στην αμεροληψία των διοικητικών δικαστηρίων, όταν διάδικος είναι το δημόσιο, δηλαδή το κράτος, κλάδος του οποίου- μην το ξεχνάμε- αποτελεί η Δικαιοσύνη.
Παρακάτω παρατίθεται ολόκληρη η υπ' αριθμό 1479/2014 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, ως ένα μικρό δείγμα του ότι ένα δικαστήριο, με αφορμή την εφαρμογή του ΠΔ 166/2003 , χάνει τον δρόμο προς την εφαρμογή του νόμου και την αλήθεια , γιατί δεν κάνει χρήση κανενός από τα δικονομικά μέσα, που του παρέχει ο νόμος, για την ανεύρεση αυτής της αλήθειας.
ΤΟ
Τμήμα 2°
Τριμελές
Αποτελούμενο από τους: Αγγελική Μαραγκού - Ζουγανέλη, Πρόεδρο
Εφετών Διοικητικών Δικαστηρίων, Αγγελική Συντελή - Πιστοφίδου (εισηγήτρια),
Στεφανία Γιαννούλη Εφέτες Διοικητικών Δικαστηρίων και γραμματέα τον Ιωάννη
Κολιόπουλο, δικαστικό υπάλληλο,
συνεδρίασε
δημόσια στο ακροατήριο του στις 7 Ιανουαρίου 2014, για να δικάσει την με
χρονολογία κατάθεσης 28-3-2012 αγωγή (ΑΒΕΜ 920/2012),
της:
ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία «ΕΥΡΟΜΑΡΤ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ,
ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΕΣ, ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ - ΕΞΑΓΩΓΕΣ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ», νομίμως
εκπροσωπουμένης, η οποία εδρεύει στο Γέρακα Αττικής, οδός Καβάφη και Καρκαβίτσα
αριθ. 1 και δεν παραστάθηκε ,
κατά: του
Ν.Π.Δ.Δ. με την επωνυμία «Γενικό Νοσοκομείο Παίδων - Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ», νομίμως
εκπροσωπουμένου, το οποίο εδρεύει στην Αθήνα (Γουδή), οδός Θηβών και
Παπαδιαμαντοπούλου και παραστάθηκε με την πληρεξούσια δικηγόρο Αγγελική
Σκουτέρη με δήλωση, σύμφωνα με το άρθρο 133 παρ 2 του Κ. Διοικ. Δικ.
Μετά τη
συνεδρίαση το Δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη.
Η κρίση
του είναι η εξής:
1.-
Επειδή,...